De slums

Vorige week zijn we voor het eerst vragenlijsten gaan afnemen in een slum in Kolkata en dat is toch wel een blog post waard. We hebben nu genoeg data verzameld voor deze eerste slum, dus de eerste stappen in de goeie richting zijn gezet! 1/7 check ✔️

Om half 10 verzamelden we vorige week bij het metro station, waar een busje ons oppikte en naar de slum bracht. We werden begeleid door een medewerker van CR, die de mensen op de hoogte stelde van onze aanwezigheid. Bij het eerste huis ging ik samen met een stagiaire naar binnen om de vragenlijst af te nemen. We namen plaats op de grond in een kamertje van misschien 12 m2. Er was een vrouw aanwezig, zes kinderen, en oma was buiten achter het huisje aan het wassen. De mannen waren niet aanwezig, zij waren de kost aan het verdienen voor het huishouden. Het was een hectische bedoeling met alle kids, maar dat was in de meeste huizen zo. Na 6 interviews besloten we het voor gezien te houden, het was een vermoeiende maar wel productieve dag!

Tijdens de interviews is het nooit rustig. De kinderen zijn enorm nieuwsgierig en de hele community bemoeit zich met elkaars leven. Het is dan ook geen uitzondering als er een paar vreemdelingen rustig komen kijken wat er gaande is. Soms erg verwarrend, want meer dan eens wilden buitenstaanders zich ook nog bemoeien met het gesprek. Adem in, adem uit…

Ondanks dat de situatie erg wennen was, hebben we toch op de eerste dag al een hoop data kunnen verzamelen en op de twee dagen erna hebben we genoeg interviews afgenomen om verder te kunnen naar de volgende slum. Pas achteraf komt een beetje het besef dat het niet alleen om data gaat, maar om het leven van een hele hoop mensen in Kolkata (of eigenlijk de hele wereld). Het gekste vond ik het idee dat ik eigenlijk op mensen hun bed zat. Soms was het heel duidelijk; een verhoogde plank met een laken erop en een soort kussens, dat is sowieso een bed. Maar soms was het ook minder duidelijk, dan zaten we op de grond in een huisje een gesprek te voeren en realiseerde ik me halverwege pas dat het laken waar we op zaten, waarschijnlijk het bed was van de vier bewoners. 

Maar er zijn ook genoeg dingen die echt tof zijn om te zien. Zo deed ik vrijdag een interview met een vrouw die lekker aan het koken was. En aangezien een interview een half uur tot een uur duurt, was ik eigenlijk getuige van een live kookshow. Ze maakte een soort curry met kip. Hiervoor gebruikte ze natuurlijk niet alleen de mooie kipfiletjes zoals in Nederland, nee, alle stukjes van de kip werden gebruikt. Aan de ene kant als vegetariër niet erg smakelijk om te zien, maar aan de andere kant juist top om te zien dat er dus geen voedsel verspild wordt!
Daarnaast zijn veel mensen ook zo veerkrachtig en creatief. Ze maken het beste van de situatie waarin ze leven en zijn creatief met de middelen die ze wel hebben. Bijvoorbeeld waar de huizen mee gemaakt zijn. Ik kan niet zeggen dat het er altijd uit ziet als een super stabiel, stevig huis, maar ze weten wel iets te maken van het afval dat ze op straat vinden. 

De slums ingaan is dus een balans vinden tussen heftige realisaties en positieve dingen die me opvallen. Niet om de problemen in de slums te bagatelliseren, maar om moed te houden en niet bij de pakken neer te zitten. Dit is ook wat Calcutta Rescue als motto heeft. Je kan namelijk wel zeggen dat het allemaal geen zin heeft, en dat de armoede te groot is om op te lossen, maar daar schiet je ook niks mee op. Natuurlijk heb ik soms ook wel momenten dat ik me afvraag of de hulp een lang termijn oplossing biedt, of dat het geen eigenlijk geen nut heeft met het oog op de toekomst. Maar het zijn toch mensenlevens en daarover kun je niet zeggen dat “hulp bieden geen zin heeft”. CR heeft dan ook op iedere slide in alle powerpoints de volgende (cheesy, but true) quote staan:

It’s better to light one candle, than sit in the dark.

En met die positiviteit zou ik graag deze post willen eindigen 😌 zweverige groetjes uit India 💕

Ps. Zet jezelf ff op die mailinglist, is leuk!!